მთვარით განათებულ სანაპიროზე მამას ვაჟიშვილი კალთაში უზის და არწევს, გათენებას ელოდება. დილას ნაპირს ნავი მოადგება. მამა ბიჭს სირიაში, ბაბუის სახლში გატარებულ ზაფხულის გრძელ ღამეებს ახსენებს, ნიავით აფორიაქებულ ზეთისხილის ხეებს, ბებიას კიკინა თხებს, ჯამ-ჭურჭლის ჩხაკუნს, ხმაურიან ქალაქ ჰომსს, ხალხით სავსე ვიწრო ქუჩებს, მეჩეთს, დიდ ბაზარს და იმ დღეებს, როცა ჰომსის ქუჩებში სეირნობდნენ, სანამ ციდან ჭურვების წვიმა წამოვიდოდა და იძულებული გახდებოდნენ, გაქცეულიყვნენ. მზე ამოვა, ხალხი თავს მოუყრის თავის ავლადიდებას, ნავში ჩასხდებიან და თავშესაფრის საძიებლად ზღვით სახიფათო მოგზაურობას დაიწყებენ.